Nederlandse Stichting Helpen met Paarden - Studenten Equitherapie aan het woord

Ik kan terug kijken op een heel inspirerend en spannend jaar. Het praktijkproject was hierin zeker een hoogtepunt. Wat de cliënten in de therapie beleven, maken wij tijdens de opleiding ook op een of andere manier mee: op ontdekkingstocht gaan naar eigen kunnen en kunde, door vallen en opstaan de eigen grenzen beleven en verleggen, trots zijn op wat je presteert en gekwetst en gefrustreerd zijn door dingen die mis gaan. En last but not least: te ervaren hoe je paarden op een geheel nieuwe manier tegemoet kan treden, te ervaren wat je van partner paard kan leren over het dier en over jezelf, en je laten ontroeren door de opnieuw ontdekte aard van het paard.

Ik had nooit gedacht dat het volgen van een opleiding zoveel meer kon zijn dan alleen kennis en vaardigheden verwerven.

Omdat ik in mijn werk als psycholoog vaak tegen het feit aanliep dat sommige cliënten niet gebaat hebben bij praten alleen, ik kreeg ze niet echt in beweging, en ik zelf heb ervaren wat paarden voor een mens kunnen betekenen, leek de opleiding tot Equitherapeut me op het lijf geschreven. Wat een unieke manier om mijn passie met mijn werk te combineren. Vol goede moed en een geweldig gevoel begon ik in oktober 2004 aan de opleiding . Hoewel het soms moeilijk bleek te zijn om mijn drukke schema te combineren met het leren en volgen van de modules, stak ik er veel tijd en energie in. Er ging een wereld voor mij open en ik kon niet geloven dat er zoveel met een mens kon gebeuren door het op een gestructureerde en goed begeleide manier met paarden om te gaan. Door de oefeningen, die we tijden de openingsweekeinden deden zelf te ervaren, ben ik veel over mezelf te weten gekomen. Hoe ik met mijn gevoel omga, wanneer en waar ik spanning ervaar, maar ook hoe ik zelf in mijn werk sta en in relatie tot mijn paarden. Ik ben mijn paarden dan ook met heel andere ogen gaan bekijken en geniet elke dag intens van hen. Ook ben ik zekerder geworden in mijn werk en heb ik geleerd rustiger te zijn, anders met kritiek en conflicten om te gaan en zit ik over het algemeen beter in mijn vel. Ook toen de spanningen in mijn privé-leven en het werk hoog waren opgelopen, waren het de paarden, mijn medecursisten en mijn lerares die me erdoor heen hielpen en me sterker maakten. Ik ben dan ook blij met mijn keuze om Equitherapeut te worden.

Ik doe dir werk heel graag en vindt het een leuke gedachte dat elke cliënt mij iets kann bijleren.

Elise is hier dit jaar helemaal in geslaagd. Haar probleem was mijn valkuil, wat een uitdaging, toch? Ons proces verliep regelmaatig parallel., wat soms wel akelig was, maar haar evolutie wist mij ook te motiveren. Het bevestigde mijn inzet en gaf me toch het gevoel dat ik op de goede weg ben. Ondanks de omstandigheden voel ik me sterk genoeg om dit werk, met heel mijn hart te doen.

Ik sta er meer dan ooit voor open om dingen bij te leren en kijk met een gezonde nieuwsgierigheid naar uit wat volgende cliënten mij kunnen bijbrengen.

Wij zijn geen wereldverbeteraars, maar mensen die proberen het aangenamer en draagelijker te maken door een stuk plezier, vertrouwen en veiligheid te geven met het paard via al zijn positieve aspecten.”

Het praktijkproject was zeer leerzaam. Het liep allemaal een stuk vlotter dan vorig jaar. Het tweede jaar Equitherapie is zeer snel gegaan. Het wordt dan ook hoog tijd om mijn stoute schoenen aan te trekken en België eens goed te gaan bespeuren. Vanuit verschillende hoeken hoor je steeds meer dat mensen therapie geven met paarden, Toch zien ze het nog vaak als een kind met een handicap op een paard en dat is het. Ik zal mijn uitleg nog vaak moeten doen en regelmatig eens tegen een frustratie aanlopen!

Kortom de basis mozaïeken hangen goed aan elkaar, nu is het tijd om hierop verder te gaan bouwen. Ik ben zeer tevreden dat ik de opleiding van mijn dromen heb gevolgd. Nu is het tijd voor een volgende stap. Een vestiging zien te vinden vanwaar ik al mijn dromen kan opstarten.

Met paarden werken is voor mij al een heel groot feest, maar daarbij ook nog kinderen gelukkig maken of gewoon kunnen helpen door een samenwerkingsovereenkomst te maken met het paard! Dat maakt het voor mij helemaal geweldig. Toch moeten we in ons achterhoofd weten dat: "Wij zijn geen wereldverbeteraars, maar mensen die proberen het aangenamer en draaglijker te maken door een stuk plezier, vertrouwen en veiligheid te geven met het paard via al zijn positieve aspecten.”

Bedankt voor alles wat ik gedurende die twee jaar heb meegekregen en alvast bedankt voor al wat nog komen zal!

Wat een verschil met vorig jaar! Tuurlijk het blijft spannend, maar je staat zoveel steviger met bagage. Mijn eigen zelfvertrouwen heeft een enorme groei doorgemaakt. Niet alleen in de therapie sessies maar juist ook in mijn eigen privé situatie. Het schip vaart weer! En zit eindelijk op de koers die ik altijd zo graag wou!

Ook heel fascinerend is het feit dat juist als dingen "fout” lopen waardevolle informatie zichtbaar wordt. Over jezelf, paard en cliënten.

De ervaring dit jaar om met m’jn andere pony te werken was heel spannend maar op alle vlakken, op de een of andere manier heel intens en dynamisch. Ik heb het idee dat er dit jaar in de therapie veel meer gebeurd is.

Het spreekt voor zichzelf dat je jezelf moet blijven ontwikkelen. Het rijden, literatuur lezen, contact onderhouden met je collega’s etc. Nieuwsgierig en in beweging blijven!

Naar de toekomst toe heb ik straks m’n eigen centrum voor Equitherapie. Ik kijk er echt naar uit om daar te gaan werken en je eigen infrastructuur te creëren in functie van de therapie. Oef,….Wie had dat twee jaar geleden bedacht?!!!!

Ik heb leren meegaan in de behoefte van de cliënt. Bij Moos was er geen andere mogelijkheid,

aangezien hij zijn behoefte toch wel opzocht (ook als ik het probeerde tegen te houden…).

Daarnaast heb ik geleerd in het hier en nu te blijven werken. In mijn vorige praktijkproject

spookten er continu belemmerende gedachten door mijn hoofd, waardoor ik niet tot actie

Dat ik niet bang hoef te zijn om het niet te weten. Vorig jaar heeft mij dit behoorlijk gestoord.

Ik ging er van uit dat ik het allemaal al moest weten en ging er daarbij niet vanuit dat de cliënt

het hier en nu te blijven, een valkuil die mij vorig jaar bijna de kop kostte. Nikki gaf

mij door haar rustige en geduldige houding weer het vertrouwen om als equitherapeut

aan de slag te gaan. Dankzij intensieve begeleiding heb ik nu het gevoel dat dit

praktijkproject daadwerkelijk een weerspiegeling is van het proces dat Moos, Nikki

Het eerste praktijkproject voelde als verkennend en onwennig. Tijdens dit tweede project kwam dit gevoel aanvankelijk weer terug. Door het vele oefenen, de supervisie en intervisiebijeenkomsten en ‘zelfervaren’ tijdens de opleidingsdagen leerde ik echter het onderscheid te ervaren tussen professionele onzekerheid en persoonlijke onzekerheid. Mijn persoonlijke onzekerheid over het voldoen aan de eisen aan deze vorm van therapie voor cliënt en paard is weggeëbd. Ik heb mijn professionele onzekerheid weten te ondervangen door gebruik te maken van criteria die door de opleiding zijn aangereikt om te toetsen of ik met dit specifieke paard de cliënt met zijn of haar hulpvraag op gestructureerde wijze een proces kan aanbieden en begeleiden.

…….Ik ben me ervan bewust dat werken met het paard als partner voor een extra dimensie zorgt in de therapie vanwege de eerlijke en open communicatie en het bewegingsaanbod. Ik ben nog maar aan het begin van het exploreren van de mogelijkheden van deze vorm van therapie , en ik zal nog vele valkuilen en uitdagingen tegenkomen. Het is dan ook mijn wens om veel te blijven oefenen met collega’s.

Het is genieten om op deze bijzondere manier met een medemens met een hulpvraag en een bijzondere co-therapeut te werken. Ook tijdens dit project gunde ik mezelf dat vaak onvoldoende en was te veel bezig met presteren. Er is een duidelijk parallel proces met de cliënt die ook de lat hoog legt en haast irreële verwachtingen koestert. Deze kunnen alleen maar tegenvallen en me een enorm gevoel van falen en onzekerheid opleveren. Als ik zelf rust en ruimte ervaar om te kunnen zijn wie ik ben als mens en als therapeute, kan ik ook de ander open en warm ont-moeten, en nieuwsgierig aanwezig blijven.

De waarde van een goed opgeleid paard is groot. Het is geen status quo, en het blijven oefenen met intervisie partners en verschillende paarden is nodig om gedurende het hele project goede gangen aan te kunnen bieden en het voor het therapiepaard ook leuk te houden. Justin was een stabiele factor in het geheel en op het moment dat ik wegschoot in mijn hoofd bleef hij duidelijk en kalm aangeven wat er bij de cliënt gebeurde. Wat een kanjer!

Na een opleiding binnen de ervaringsgerichte therapie ben ik met deze bagage aan het werk gegaan als therapeut voor volwassenen. Na enige tijd kreeg ik het gevoel toch iets meer … anders … actiever … te willen aanbieden naar de cliënten toe.

Eerst ben ik dan op zoek gegaan binnen de oplossingsgerichte stroming van de therapie, maar al gauw bleek dat het teveel de tegenpool was van mijn ervaringsgerichte opleiding.

Mijn passie voor paarden en het feit dat ik er reeds 20 jaar actief mee bezig ben bracht mij bij een opleiding voor Equitherapeut. Het lichaamgerichte dat je doormiddel van het paard kan aanbieden, het voordeel om te kunnen werken met een co-therapeut die veel meer lichaamssignalen opvangt dan jij als therapeut spraken mij zeker aan.

Na het starten van de opleiding bleek al snel dat het niet min zou worden, paard herscholen, je zelf in je manier van werken met paarden herscholen, longeren goed onder de knie krijgen, Duitse teksten lezen, supervisie voorbereiden, examen afleggen, praktijkproject binnenleveren, … En dit was nog maar het eerste jaar.

Doch ben ik doorheen het jaar, mijn supervisie, en dit praktijkproject, er meer en meer van overtuigd geraakt dat het werken met het paard als co-therapeut, zoals dit door Ulrike wordt geleerd, een meerwaarde is voor de therapie. Het kunnen aanschouwen welke impact deze prachtige dieren hebben op ons als mens, het kunnen ervaren van de verschillende oefeningen en hun lichamelijke en psychische effecten ervan, maken dat de uren werk die je erin stopt beloond worden.

Dat mijn proces als therapeut op lichaamsgericht gebiedt in zijn kinderschoenen staat! Het meer leren aanbieden van lichaamsgerichte oefeningen, het gebruikt maken van het bewegen is iets waarin ik mij moet verdiepen.

Het samenwerken met een co-therapeut waardoor je meer moet gaan kijken naar dynamische processen ipv focussen op blokkades is zeker een belangrijk leerpunt.

Ik heb ook geleerd dat een goede structuur niet een belemmering is maar juist een veiligheid biedt. Voor mezelf werd het naarmate de sessies vorderde een aangename houvast, bij mijn cliënt leek ik hetzelfde te merken.

Al jaar en dag ga ik met paarden om en hoe zeer ik er ook van geniet, soms is het een vanzelfsprekendheid. Het zien welke impact Olande op S heeft gehad gedurende de 10 sessies was een mooie ervaring. Het heeft mij dichter gebracht bij wat deze prachtige dieren voor ons betekenen. De bevestiging om ze te behandelen met respect, en naar ze te luisteren. Te kijken naar mezelf en mijn instructies als ze niet reageren op datgene dat ik (dacht) gevraagd te hebben.

Ik kan enkel congruent zijn als ik ook stilsta bij datgene wat dit praktijkproject naar mijn persoonlijk proces toe heeft bijgedragen. Het is niet opportuun om hierover een gedetailleerde uiteenzetting te geven. Wel kan ik meegeven dat ik me bewuster ben geworden over wat ik met mijn beweging en lichaamstaal communiceer.

Als een kind juist leert lopen dan zie je ze zoeken naar hun evenwicht. Het leren kennen van hun eigen lichaam en het kunnen inspelen op de omgeving, haar structuur en beweging. Er zijn momenten wanneer het prima lukt dan zie je ze denken ‘ah zo moet het’. Maar op momenten van obstakels en afleiding grijpt het som terug naar zijn oude vertrouwde kruipbeweging.

Zo voelt mijn proces, het leren lopen als Equitherapeut! Het zoeken naar mijn evenwicht in de relatie en beweging. Er oog voor hebben dat ik tijdens de Equitherapie niet terugval in mijn vertrouwde gesprekstherapie.

- meer tijd nemen om O. op te warmen en soepel te maken

2e jaar 2008 groepsleidster

Het praktijkproject was een spannend project. Ik zou graag willen laten zien dat ik in de afgelopen periode iets gedaan heb met het geleerde en dat de extra opdracht van vorig jaar baat heeft gehad.
Door puntsgewijs de instructies uit de lesmap te volgen en nauw samen te werken met de behandelaars van mijn cliënt heb ik een gefundeerde basis kunnen vormen voor de sessies die we
gedaan hebben. Samen met Argos heb ik een team gevormd waardoor we feilloos hebben kunnen inspelen op de behoeften van de cliënt. Argos gaf telkens duidelijke signalen aan mij af als hij het ergens niet mee
eens was. Hij wordt dan erg onrustig zijn hoofdbeweging en zwiept met zijn staart. Hij paste zich feilloos aan op de behoeften van D. Ging net harder stappen als hij vond dat er wat actie in mocht
komen, of voelde dat D. zich niet fit voelde en ging dan net langzamer stappen zodat ze bij hem kon blijven. Ik ben hem zeer dankbaar voor de fijne samenwerking en hoop dat ik hem niet tekort heb
gedaan.

Equitherapie, inmiddels een begrip geworden, zowel professioneel als privé. Geen eenvoudig begrip, geen vak wat ik uitsluitend uit een boek zou kunnen leren. Om deze specialisatie naar behoren uit te kunnen voeren moet je het doorleefd hebben, het letterlijk en figuurlijk aan den lijve ondervonden hebben om het vervolgens bewust een plek te geven in je leven.

Ik ben aan de opleiding equitherapie begonnen vanuit de wens om het hulpverlener zijn te combineren met mijn grote passie voor paarden. Een duidelijk beeld van hoe dat eruit zou zien had ik nog niet, maar ik wist dat het goed voelde om deze kant op te gaan.

Na 2 jaar opleiding heb ik een beter beeld van equitherapie en ben ik begonnen om ook een eigen beeld te ontwikkelen van mezelf als equitherapeute. Tegelijkertijd groei ik ook als psychologe én als mens. De innerlijke driehoek, equitherapeute, psycholoog, mens is aan het ontstaan en er is nog veel werk aan de winkel. Net als de driehoek in de equitherapie heeft mijn innerlijke driehoek randvoorwaarden, veiligheid en supervisie nodig om in tijden van balans en vooral disbalans weer in evenwicht te komen.

Na deze opleiding heb ik een nieuwe vorm van liefde en respect voor paarden ontwikkeld, een nieuwe en kritische blik op het welzijn van paard en mens gekregen en ben ik vanuit mijn hoofd meer in mijn lijf gaan zitten. En dat wil ik graag samen met mijn nieuw verworven co-therapeut aan cliënten mee geven.

Dit jaar heeft het werken aan mijn praktijkproject een andere rol in mijn leven gehad als het jaar ervoor. Vorig jaar was het allemaal nog erg nieuw en spannend en wilde ik het allemaal perfect doen. Dit jaar stond mijn praktijkproject meer in het teken van experimenteren. Experimenteren met een pittige cliënt, experimenteren met hoe ik het zou vinden om alles wat meer los te laten.

Het experimenteren in mijn praktijkproject heeft ergens ook wel symbool gestaan voor wat er het afgelopen jaar in mijn privéleven is gebeurd. Eerst was er het steeds weer moeten voldoen aan de zovele verwachtingen, de perfecte moeder willen zijn, op het werk alles perfect willen regelen, etc…

Naarmate het afgelopen jaar vorderde heb ik ook hierin steeds meer los kunnen laten. Mezelf erbij neer kunnen leggen dat ik niet altijd aan alle verwachtingen hoef te voldoen, dat ik niet altijd de perfecte moeder hoef te zijn, dat het goed is om ook op tijd mijn grenzen aan te geven en dat ik hier niet op afgerekend wordt.

In 2005 werd ik voor het eerst bekend met equitherapie. Toen ik aan de opleiding psychologie begon wist ik al dat deze opleiding voor mij alleen een basis zou zijn voor het gene wat ik later zou willen gaan doen.

Hoe meer ik over equitherapie las hoe enthousiaster ik werd. Ik wist zeker dat er niks anders zou zijn dat beter bij mij zou passen dan deze vorm van therapie geven. Al sinds mijn jonge kinderjaren lag mijn hart bij de paarden. Mijn verzorgpaarden waren mijn passie, steun en uitlaatklep. Al mijn tijd en geld gingen jarenlang naar mijn paardjes.

Omdat ik eerst zeker wilde zijn dat ik geen vertekend beeld van de equitherapie had, melde ik me aan bij het kennismakingsworkshop van juni 2005. Deze workshop bevestigde mijn eerdere gevoelens en mijn enthousiasme steeg. Ik zag wel dat ik nog veel moest leren en oefenen voor dat ik klaar was om aan de opleiding te beginnen. Ik heb me meteen aangemeld voor paardrijdcursussen en heb regelmatig privélessen genomen. Ook heb ik extra uren naast mijn studie gewerkt en in alle vakanties gewerkt om geld te sparen om de opleiding te kunnen betalen. Ik was vast beraden om dit pad te volgen. Toen ik eindelijk mijn master had afgerond wilde ik eerst in een jaar tijd alle extra modules, de EHBO-cursus en de voltige-instructrice-opleiding volgen. Echtere werd ik zwanger van mijn dochter en had ik al meer dan genoeg aan de zwangerschap en heb ik alleen een aantal workshops afgerond. Zo moesten de andere twee cursussen op zich laten wachten.

In 2008 wilde ik niet meer wachten. Voor dat onze dochter schoolplichtig is willen we (mijn vriend, ik en onze dochter) naar Noorwegen verhuizen. Voor die tijd wil ik de opleiding van equitherapie afgerond hebben want in het hoge noorden wil ik mijn carrière als equitherapeut starten. Om genoeg tijd te hebben voor eventuele uitloop vond ik het dus tijd om aan de opleiding te beginnen.

Het doorlopen van het eerste studiejaar en van dit project is een hele reis geweest. In het begin leek het alsof mijn hoofd alleen maar voller werd zonder dat ik al die informatie in de juiste verhoudingen kon plaatsen. In principe begreep ik de theorie die gegeven werd wel, het is allemaal heel logisch als een ander dat verteld. Maar hoe je nou al deze theorie in de praktijk moest gebruiken en hoe alles in elkaar zou moeten passen kon ik niet bevatten. Eigenlijk werden de zaken me pas duidelijk toen ik aan het project begon. Tot aan het einde van het project heb ik elke week dingen bij geleerd. Vaak dacht ik achteraf "waarom heb ik het zo gedaan, ik heb toch geleerd dat het anders moest...” Maar ik denk toch dat ik juist door het te doen en te ervaren de puzzelstukjes goed aan elkaar kon leggen. Mijn puzzel is nog niet compleet maar de randjes zijn gelegd. Ik verheug me nu al op het volgende project.